NELSON-GREYMOUTH

Een reisdag van ongeveer 300 km. Om 9 uur bezoeken we per bus eerst nog 2 locaties in Nelson. Allereerst naar de vlaggenmast, welke precies het middelpunt van NZ is. Om daar te komen moeten we vanaf de bus door een alleraardigst park. De tweede locatie is een rozentuin, in volle bloei; prachtig.

Daarna gaan we echt op pad. De route voert de eerste 1-2 uur door een prachtig heuvellandschap, met regelmatig gele hellingen van de overvloedig bloeiende brem. We maken nog een koffiestop in Murchison. We treffen daar de groep motorrijders die ons zeker een halfuur eerder waren voorbijgesneld. Na de koffie volgt een lange rit naar Punakaiki aan de westkust. We laten het mooie heuvellandschap achter ons en komen in een gebied waar vanaf de 19e eeuw kolenwinning plaatsvindt en waar ooit ook goud is gevonden. De koorts was evenwel snel over; de gelukszoekers bleven er hangen en gingen ander werk doen; ze werden niet zelden mijnwerker.
Rond Punakaiki is sprake van een wel heel speciaal landschap: pancake rotsen en blowing rock holes. Door een speling van de natuur zijn hier de rotsen als een meerlaagse stapeling van zachte en harde laagjes opgebouwd. De erosie heeft de meerlaagsstructuur geaccentueerd. Voorts zijn er op andere plaatsen om dezelfde reden gaten in rotsen ontstaan. Als de tamelijk ontstuimige golfslag van de zee dan met kracht de onderliggende ruimte vult, wordt het zeewater aan de bovenzijde van het gat eruit gespoten (als bij een walvis). Helaas is het ten tijde van ons bezoek eb, de blowing rock hole blijft voor ons alleen waarneembaar van de plaatjes.

Dan is het nog een uurtje rijden naar het mijnwerkersstadje Greymouth. Het is ondertussen stevig gaan regenen. Het maakt dat de entourage inderdaad alleszins grijs is. Niet getreurd, de entree van het hotel is ruim overkapt – droog uitstappen en koffers uitladen. Het hotel blijkt nogal gedateerd, maar de kamer met voorzieningen is verder prima. Het avondeten was helemaal top. Alle reden om tevreden terug te kijken op (alweer) een mooie dag.